Ik had dat dus gisteren. Een groot kind van 13 jaar dat van de zenuwen zat te stuiteren in de auto. En hij maar praten, en praten, en praten...
Wat was er aan de hand, zul je denken.
Nou dit.......
Het was de eerste afspraak bij de tandarts voor het trekken van kiezen. Dit is nodig voordat de orthodontist een beugel kan plaatsen. Er moeten 4 kiezen uit en nu was het de beurt aan de eerste twee.
En aangezien W. geen grote fan is van de tandarts was hij hartstikke zenuwachtig. Hij zat zichzelf moed in te praten en aan mij om bevestiging te vragen.
"Het doet toch geen pijn, he mam?"
"Alleen de verdovingsprikjes voel ik even, he, en daarna niets meer. Toch??"
En zo ging het maar door, tot in de wachtkamer.
Toen ineens.... leek het alsof hij de rust zelve was.
Toen hij aan de beurt was, keerde het weer even terug en hij wilde toch wel mijn hand even vasthouden om er in te knijpen wanneer de verdoving werd toegediend.
Achteraf zei hij dat het wel meeviel...... En dat bleek ook wel, getuige een blauwe plek op mijn hand :( Nee hoor, het viel echt wel mee.
Ook het trekken zelf, voelde hij niets van. Hij hoorde alleen een gekraak.....
En dit .......
zijn ze dan.... een rechteronder- en -bovenkies.
Gelukkig heeft hij er verder geen last meer van gehad.
Een uur later zat hij lekker een frikandel met friet te eten.
Over twee weken volgende de andere twee kiezen. Hopenlijk gaat dat ook zo goed.
1 opmerking:
He jak, wat een ellende, vind et nog netjes hoor, was zelf hard weer weggerend, ben ook zo'n heldin bij de tandarts.......
Een reactie posten