Dutch Dare 2#

En na Dutch Dare 1# heb ik meteen ook maar even de Dutch Dare 2# gemaakt.

Thema: iets over je woonplaats, de plaats waar je bent geboren i.o.d. En voorwaarde 2: zowel kleuren- en zwart-wit foto's gebruiken.



Op de zw/wit foto ons huis (in de sneeuw) en de kleine fotootjes laten een stukje van Terneuzen zien, te weten een stukje Oud Terneuzen in de binnenstad, het ophaalbruggetje en het schip van Kapitein van der Decken (de Vliegende Hollander) en op de laatste foto een zicht op de drukbevaren Westerschelde.

Journaling:
Ik woon nu ongeveer 20 jaar in Terneuzen, aan de Westerschelde. In de eerste jaren van mijn huwelijk vertelde ik aan iedereen die het maar wilde horen dat ik, zodra de Westerscheldetunnel er lag, meteen weer terug ging naar Zuid-Beveland. Pas toen onze jongste in 1996 werd geboren en de oudste naar de peuterspelzaal ging, begon er wat te veranderen. Ik ging Terneuzen steeds meer zien als "mijn" woonplaats, de paats waar wij, als gezin, thuishoorden.
Ook toen de Westerscheldetunnel werd gebouwd en geopend, waardoor de reistijd was teruggebracht van 1 1/2 naar 1/2 uur, wilde ik niet meer terug.
Inmiddels hebben we hier een heel leven opgebouwd, met allerlei leuke contacten en zou ik voor geen goud meer terugwillen.
Oke, wat winkelen betreft moet je niet in Zeeuws-Vlaanderen zijn, maar voor rest is hier van alles.
In Terneuzen komen de grote zeeschepen zo vlak langs de kust gevaren dat je ze bijna kunt aanraken, en je kunt zo lekker uitwaaien op de kilometerslange Scheldeboulevard.
Eindelijk kan ik zeggen: Terneuzen is nu mijn stad!

Dutch Dare #1

Ook ik heb me gewaagd aan de Dutch Dare #1.

Het onderwerp is Zuinig. Net wat voor mij (ahum).....

Tekst op journaling:

Dat Zeeuwen zuinig zijn, is een gegeven. Dat weet heel Nederland, dankzij de reclame voor een botermerk: “Hin cent te vee”. Dat was hun slogan waar alle Zeeuwen heel dankbaar voor waren. Niet dus!Toch zit er wel wat in die slogan hoor. Ik hoef maar te denken aan mijn grootouders en zelfs mijn schoonouders weten er wel raad mee. Mijn opa’s en oma’s waren zuinig. “Want wij hebben de oorlog meegemaakt." Dat was een veelgehoorde kreet. En het was natuurlijk zo. Tegenwoordig gooien we zo makkelijk iets weg. Maar zij, nee, zij niet. Kliekjes werden bewaard. Ik kan me goed herinneren dat er in de koelkast altijd een bakje stond met daarin de overschot gekookte aardappelen. Twee keer per week bakte oma die dan in roomboter en je had de lekkerste gebakken aardappelen ter wereld. En van oude kleren die in de voddenmand verdwenen werden knopen afgehaald en in de knopenpot gestopt, want je weet maar nooit. Prachtig vonden wij kleinkinderen dat, daar kon je zo lekker mee spelen. Mijn schoonvader, en ook mijn vader, heeft daar een snufje van meegekregen. Alles moet worden bewaard. Wordt er bijv. een schuurtje afgebroken in de tuin omdat de planken zijn weggerot en moeten worden vervangen, de spijkers haalt hij er wel uit, want ..... Inderdaad, je weet maar nooit. En inderdaad, als je eens iets nodig hebt, een schroefje of zo, pa duikt de schuur in en na even zoeken (soms heel lang zoeken, want het is wel ergens, maar waar) komt hij triomfantelijk aangelopen met het schroefje in de hand. “Zie je wel,” zegt ie dan: “Wie wat bewaard, die heeft wat”. Zeeuwse zuinigheid........ Had ik er ook maar wat meer van...........

Surprise-Wuppie-Piet

Werner moet voor school een surprise maken voor het Sinterklaasfeest. Het wordt donderdag al gevierd dus dat werd opschieten geblazen.


Aangezien hij maar een klein kadootje heeft gekocht hoefde de surprise ook niet zo heel groot te zijn.

Besloten werd een Wuppie-piet te maken.



"Mam, hoe doe ik dat?" klonk de onvermijdelijke vraag.


Oke, hier komt de werkbeschrijving en het uiteindelijke resultaat.


Je snijdt van karton twee cirkels van een behoorlijke doorsnede (gebruik een groot bord o.i.d.)
Snij daar uit het midden een rondje uit (met behulp van een beker).


Wikkel daar met zwart draad rond (ik heb 3 bollen wol gebruikt).

En maar door wikkelen

Als je ver genoeg bent (eigenlijk moet het hele gat dicht zijn) knip je tussen de twee kartonnen cirkels de draadjes door en trek je voorzichtig de twee kartonnen delen iets van elkaar en knoopt met een draadje daartussen de draadjes goed vast. Trek de cirkel er voorzichtig af.

Zo krijg je een pompon.

Dan een muts erop, voeten eraan en oogjes vastplakken.

Het kadootje zit onderaan de voeten vastgeplakt.

Het eindresultaat!!

PS. Simone is het meisje dat het kadootje krijgt!

CJ's

Vandaag de laatste hand gelegd aan drie CJ's.

Ze lagen al een poosje half klaar te wachten, maar vandaag tussen de bedrijven door, heb ik ze even afgemaakt en op de foto gezet.

De eerste CJ ging over " water". Wat heb ik met water....

Wij wonen dicht bij het strand dus daar zijn we vaak te vinden.

Het 2e CJ had als onderwerp " Travel". Zo'n zelfde onderwerp had ik al eens gehad in een CJ van een andere groep dus ongeveer dezelfde foto's gebruikt.

Het gaat over mijn droomreizen naar Amerika en Noorwegen.

Het laatste CJ had als onderwerp Wie ben ik. Een CJ over jezelf dus. Vreselijk!!!! Maar het moet...

Al met al nog niet eens zo slecht geworden, dacht ik....

Nog 3 CJ's liggen er die ik eigenlijk rond 1 december af wil hebben......

Allergietest

Zo ziet mijn arm er nu uit. Vanochtend moest ik langs de huisarts voor een allergietest. Ik slik al jaren medicijnen voor hooikoorts en sinds een paar jaar heb ik er ook nog een andere allergie bij die zich uit in exceem. En sinds kort kan ik ook niet meer tegen mijn eigen, oude vertrouwde merk dag- en nachtcreme....
Wel mocht je voor je test liet doen een paar dagen je medicijnen niet innemen. Nou dat heb ik geweten....zere, rode, branderige, jeukende ogen en een snotneus.

De test bestaat uit een tiental druppels stof waar je allergisch voor kan zijn en een testvloeistof. Degene die de test afneemt zet de cijfers 1 t/m 11 op je onderarm en doe bij ieder cijfertje een druppel vloeistof waarna ze met een klein naaldje een prikje geeft in het druppeltje en zo zorgt dat de vloeistof net onder je vel komt. Voel je niets van hoor.
Ik had al meteen een jeuk/branderig gevoel bij een druppeltje, nr. 2. Dat bleek de testvloeistof te zijn, hier reageert iedereen op. Daarna moet ik toen minuutjes in de wachtkamer zitten en proberen niet te krabben......
Na 10 minuten bleken er 3 druppels een reactie te hebben gegeven, de testvloeistof en 2 andere. Dat zijn dus graspollen (he, dat wist ik nog niet) en huisstofmijt (leuk:( ).
Nu kwam ik aanmerking voor een nieuwe behandeling ter vervanging van de medicijnen die ik elke dag moet slikken.
Het bestaat uit een druppelmedicijn waarin de stof zit waar je allergisch voor bent. Door die stof in te nemen (onder de tong) raakt je lichaam hieraan gewend en zo kom je uiteindelijk van je klachten af. Wel moet je elke dag dus die druppel innemen en na 1 jaar heb je al een goede vermindering van de klachten. Het kan 3--5 jaar duren voordat je helemaal klachtenvrij bent.
Wat moet ik nou??? Nu slik ik elke dag een tablet, wat ik waarschijnlijk nog jaren, zoniet mijn hele leven moet doen. Of straks een x aantal jaren een druppeltje innemen om er dan voorgoed(?) vanaf te zijn?
Wie heeft hier ervaring mee en wat zouden jullie doen??

O ja, je snapt natuurlijk wel dat ik meteen na afloop van de test mijn medicijnen weer heb ingenomen, meteen bij het buitenkomen van de spreekkamer zelfs al. En nu maar wachten tot ze gaan werken....

We are the champions

Een spannende dag......

Vandaag konden ze (Terneuzense Boys E1, de ploeg van Rutger) kampioen worden. Daarvoor moest gelijk gespeeld of gewonnen worden van Hontenisse E1, de nummer 2 van de competitie. In een eerder duel was al eens gewonnen met 5--2, maar of dat weer zou kunnen......
Een spannende wedstrijd begon. Na 10 minuten kon het eerste doelpunt worden bijgetekend, 0--1. Helaas kwam de tegenpartij op gelijke stand en net voor rust kwamen ze zelfs voor te staan. In de rust dus stevige peptalk.....
En dat hielp. De tweede helft was nog maar 30 seconden bezig en het werd 2--2. De spanning was te snijden, vooral de ouders (lees: moeders ;) ) hadden het niet meer van de spanning. Gelukkig bleven de Boys koel en 3 minuten voor tijd werd er 2--3 gescoord. En je begrijpt: na het laatste fluitsignaal kon er gefeest worden.
De ontbrekende coach werd gebeld en de champagne werd ontkurkd.
Daarna vlug douchen en in de auto's terug naar het thuishonk.
Daar was ondertussen al het een en ander geregeld en het team werd met het "We are the Champions" onthaald het clubgebouw.

In polonaise door het clubgebouw dus.

Daarna werd er gezamenlijk frietjes gegeten.

Rutger dacht toen dat het feest al was afgelopen maar.......

Voordat de wedstrijd van het eerste elftal begon (die deze dag thuis moesten spelen, en een van de spelers is de coach van Rutgers ploegje), werden alle spelertjes bij naam op het hoofdveld geroepen. Daar kregen ze een ovatie van het aanwezige publiek.

Bij het verlaten van het van het veld kregen alle spelertjes een trofee

en mochten ze nog een keer, met de spelers van het 1e elftal, het hoofdveld op voor een laatste welverdiend applaus.

Toen ik zojuist, toen ik Rutger naar bed bracht, aan hem vroeg wat hij vandaag het leukste had gevonden zei hij (tot mijn verrassing) : "Toen we op het hoofdveld werden geroepen, een voor een, en de speaker onze namen omriep. Dat vond ik het allerleukste."

En ik maar denken dat het laatste fluitsignaal, of het winnende doelpunt tot hoogtepunt zouden worden verkozen........

Heel Nederland danst

Vanmorgen om 11.15 uur was het zover. De school van Rutger (de groepen 3 t/m 7) deden mee aan de wereldrecodpoging om zoveel mogelijk mensen tegelijk te laten dansen.
Op de site http://www.heelnederlanddanst.nl/ kun je alles nalezen en de muziek en het dansje downloaden.

De kinderen gingen om 10.30 uur naar de sporthal om het dansje te gaan leren zodat om 11.15 uur, tegelijk met de rest van Nederland, te beginnen aan de recordpoging.
Wat een gekrioel was dat in de sporthal. Veel scholen uit Terneuzen waren met een of meer groepen komen opdagen en ook enkele sportverenigingen waren aanwezig. Zelfs de burgemeester deed mee.

Ook Rutger deed zijn best. Het was ook best een ingewikkeld dansje.

Hij staat bij het rode pijltje (sorry is een beetje slecht te zien, maar 2e kind rechts van de open plek links, snap je het nog)

Hier staat ie linksachter de meneer de zwarte trui.

Op site las ik net dat de recordpoging geslaagd is. Er deden 260.000 mensen mee. De precieze cijfers komen nog als alle getuigenverklaringen zijn geteld.

13!

Vandaag is hij 13, onze oudste.
Weer een mijlpaal.

Voor zijn verjaardag wilde hij een nieuw mobieltje, want mijn oude, wat hij tot nu toe gebruikte, was natuurlijk niet cool!

Dus vooruit, dan een Samsung X640, want "die hebben de meesten in mijn klas ook, mam".

Hij blij, wij wat minder, want hoe werkt in ...naam zo'n ding. Het boekje is al meermalen geraadpleegd en niet alles doet het nog zoals het hoort maar hij kan er mee bellen, sms-en en foto's maken en dat is voorlopig genoeg. De rest leert hij wel van kinderen in de klas, zegt ie.

Gelukkig.

Scrapuitdaging

Vandaag de uitdaging van een scraplift gepost op een scrapgroep.
Lees ik net daarna dat de uitdaging een week is verschoven omdat er veel zijn die uitdaging willen maken maar er niet aan zijn toegekomen.
Oke, ik heb me donderdag ook bewust achter mijn bureau gezet, want ik wilde hem af hebben. Eerst vond ik het een moeilijke uitdaging, vooral met al die bloemen. Dat past niet zo bij foto's van jongens...... Gelukkig had ik nog wat foto's van Suus op mijn PC staan, dus die maar gebruikt.

Zo zag de originele LO eruit die je moest liften....


En dit heb ik ervan gemaakt


Om de een of andere reden bleef het liedje van Rob de Nijs maar door mijn hoofd spoken bij deze foto's.

Het leek wel zomer,
toch was het pas eind mei
Zo'n dag waarvan je denkt
die gaat niet meer voorbij

Vandaar de titel.
In roze pen staat boven de cirkel: Wie een wonder wil zien, hoeft maar naar een kind te kijken
Onder de onderste kleine foto staat nog: mei 2005.

Ik ben benieuwd naar de resultaten van de andere deelnemers en uiteraard ook naar de volgende uitdaging.

Weer wat CJ's af

Weer lekker aan de scrap geweest afgelopen week.
Er moesten weer wat CJ's opgestuurd worden en door de drukte de afgelopen weken was het weer snel-snel-snel om het op tijd op de post te krijgen.
Het eerste CJ had als thema: A coffee and tea moment


Het tweede CJ ging over All you need is love and..... Waar hou je nog meer van dan van je gezin/familie.

Het 3e CJ ging over dromen. Ik vond het een moeilijk onderwerp. Iedereen heeft dromen maar hoe zet je dat op papier. De meesten in het boek voor mij hadden als droom een baby of trouwen. Nou getrouwd ben ik al en baby's? Die tijd heb ik wel gehad....

Wat dan..... Uiteindelijk heb ik gekozen voor droomreizen, die ik ooit nog eens wil maken.

Inmiddels liggen er weer wat CJ's voor eind van deze maand. Als het goed is komen er begin december 2 CJ's terug van hun reis door Nederland. Mijn thema's voor die CJ's waren: Mijn stukje Nederland en Mijn scrapplek.

Ik ben heel benieuwd hoe de bijdrages van de deelnemers eruit zien.

Veder heb ik de liftlo voor een scraplijst ook af, maar die mag ik pas zondag laten zien, dus nog even geduld......

Speculaaspoppen

Het was een hele happening vandaag op de basisschool....
De speculaaspoppen van de aktie voor Pax Kinderhulp werden afgeleverd. En hoe.....

De chauffeur van de transportfirma die zorgde voor het transport van de fabriek naar onze school belde mij om 11.15 uur vanmorgen op met de vraag waar hij de vracht kon lossen. Hij stond nu in die en die straat. Ik wees hem de weg (hebben ze nog nooit van TomTom gehoord???) en beloofde ook naar school te komen. Tegelijk kwamen we aan, hij in een enorme vrachtwagen en ik te voet. Dat hij dus nooit de oprit naar school kon nemen zag ik al meteen, dat werd dus een probleem...... want hoe los je dan 130 dozen met elk 12 speculaaspoppen van 500 gram die op 3 pallets staan gestapeld.

"Ja mevrouwtje (?)", zei de chauffeur, ïk lever maar tot aan de stoep, de rest moet je zelf doen."

Nou, lekker dan.....

Hij laadde de pallets uit en zette ze op de stoep bij de school, nog zo'n 100 mter van de hoofdingang vandaan. En daar sta je dan....... Hoezo service :-(

Gelukkig kwam er een collega-ouderraadslid aangereden met haar man die bij de brandweer werkt. Hij zou wel even een palletdrager (heet dat zo?) regelen. En daar stond ik dus nog steeds, aan de kant van de weg met 1550 speculaaspoppen op 3 pallets.

Na 20 minuten kwam er een brandweerauto aangereden met chauffeur en de man van mijn collega-or. Nou ja, om 12.30 uur stonden de pallets eindelijk, na veel hobbels en bobbels, in een lokaal van school, klaar om verdeeld te worden onder kinderen, die via intekenlijsten de poppen hadden verkocht.

Vanmiddag om 13.15 uur zijn we begonnen met verdelen en naar de klassen brengen.

Met 6 vrouwen sterk hebben we om 15.10 uur (5 minuten voordat de school uitging) alle bestellingen in de klassen bezorgd. Om 15.15 uur zag je veel kinderen sjouwen met pakken speculaaspoppen. Sommigen haddeen maar 1 of 2 poppen verkocht, die liepen fluitend voorbij. Anderen hadden er veel meer verkocht en moesten hun vader of noeder in de klas roepen om te helpen sjouwen.....

Al met al is er toch ruim 2000 euro "verdiend" het goede doel. En daar doe je het toch uiteindelijk allemaal voor.

Waar rook is.....

is in dit geval geen vuur.....
Vanmorgen, het zonnetje scheen lekker door de ramen naar binnen, keek ik naar buiten en wat zag ik....
Het leek wel alsof de schutting rookte. He????
Ik keek nog eens goed en inderdaad, het leek echt wel alsof de schutting rookte.


Het vocht in de schutting werd door de zon verwarmd en steeg op. Soms zie je dat wel eens op een auto of zo maar op de schutting had ik het nog nooit gezien. Misschien nooit eerder zo goed gekeken...... Mooi he, de natuur...

Dokterspraatjes

We hebben er van de week twee doktersbezoekjes opzitten.

Als eerste kon ik maandag onder het mes(je).
Ik heb al jaren een verstopte talgklier op mijn rug zitten. Zeven jaar (of zo) geleden was ie ontstoken en moest dus worden opengemaakt. Affijn, dat leed was snel geleden, maar helaas kon de dokter niet de gehele talgklier verwijderen en je raadt het al..... ook nu was het weer ontstoken. Dus maandag naar de huisarts en ja hoor, moest weer worden opengesneden. Lekker klinkt het he.
Maar met een goede verdoving voel je er (bijna) niets van..... Resultaat: een snee van zo'n twee centimeter midden op mijn rug. Maar de pijn is weg en daar ging het uiteindelijk allemaal om. Wel moet ik, als de talgklier er na een week of 6 nog blijkt te zitten, terugkomen zodat ie nu volledig kan worden verwijderd. Maar hopen dat ie er nu volledig uit is anders kan ik nog een keer..... En je bent er toch zo'n anderhalve week zoet mee. Elke dag pleisters wisselen, alcohol erop en jeuken dat het nu af en toe doet.....

En vandaag hadden we een afspraak bij de kinderarts voor Werner. Eindelijk zouden we dan te weten komen hoe lang Werner uiteindelijk wordt. Voor niet-ingewijden..... Werner is bijna 13 (over 14 dagen) en meet nu al 1.80 m.Waar eindigt dat?
Dat weten we nu...... Na wat metingen, vergelijkingen, botfoto's bekijken en zo zal de lengte van Werner uiteindelijk worden ..... tatada.....

1.95 tot 1.98 m

Gelukkig, geen groeiremmers nodig. Wel moeten we over 6 maanden nog eens terug en moet ik alle meetgegevens van de GGD opvragen. Dan maakt de kinderarts nog een keer een vergelijking en evt. over een jaar nog eens een botfoto maken om te zien wat dan de botleeftijd is. Waarschijnlijk is dat dan een leeftijd die voorligt op zijn werkelijke leeftijd. Werner was hartstikke blij want hij zag die groeiremmers (1x per drie weken een injectie) helemaal niet zitten. We hadden gezegd dat we tot een lengte van 2 meter goed vonden en daarboven evt. iets zouden doen. Als het een beetje meezit blijft hij daar zo'n 5 centimeter onder.
Voorlopig eind goed, al goed.